Geneviève Dartevelle & Dissidence Blues Blues CRV Grimbergen (02-10-2021) report & photo credits: Anja Cleemput info club: CRV Grimbergen info band: Geneviève Dartvelle © Rootsville 2021

Grimbergse kanaal. Bij Klaus Reimer en Luc Van Ransbeeck bij CRV / Zeilclub voor een avond vol originele blues met niemand minder dan Geneviève Dartevelle met Dissedence Blues (Patrick De Schuyter en Barry Mc Neese). Op deze bijzonder donkere en koude zaterdagavond 2 oktober kwamen de muziekliefhebbers massaal afgezakt en het zaaltje zat dan ook meer dan propvol!

Zoals met al haar projecten (destijds met de betreurde Jos Steen, en ook wijlen Bob Christopher, en nog onder ons: Rénaud Patigny en de Frans-Zwitserse bluesman Cisco Herzhaft) bewandelt Geneviève Dartevelle met dit nieuwe project weeral eens niet de platgetreden paden van de blues. Ze komt verfrissend en origineel uit de hoek, geflankeerd door 2 pure klasbakken, gitarist Patrick De Schuyter, dé vaste gitarist van het zopas overleden Waals chansonmonument Julos Beaucarne, en Barry Mc Neese maakt ook deel uit van de sublieme, en tevens zeer originele Brave Joenges. Een Brusselse band in het Brussels dialect, waarmee Geneviève ook regelmatig optreedt en ook aan de zijde van wijlen Gene Taylor en James Harman (die zei van “We don’t have a woman like that in the States”) schitterde ze regelmatig op bluespodia allerhande te lande en heinde en verre…

Op deze officiële CD-voorstelling trappen we af met een gesourdineerde fishing blues le long du canal getiteld “Mississipi Blues” en meteen wordt duidelijk dat pretentie- maar feilloos musiceren het kanaal Brussel-Charleroi instant omtovert tot een swampy wide open river langs waar het goed toeven is… Nog zo een mooie instrumental met een heerlijke JJ Cale-feel blijkt “Beaumont Lafayette” van de eveneens betreurde Bob Brozman, drijvend op een melodieuze harmonica (ze had er een tiental liggen in haar “bakje” die ze afwisselend aan de lippen hees). Een flukse gitaar, vlijmscherp én zacht als boter, met zelfs een flardje “Get Back” van the Beatles tussendoor begeleidde haar! “Waterbound” ging – nogal terecht – over de resistentie tegen water, en gaf een lyrisch cachet aan deze force majeure de la nature … op de tonen van Patrick zijn banjo. Daarna was het de beurt aan zijn heerlijk grommende Black Gibson for a bumpy ride on the “Alabama Train” en Barry Mc Neese speelde met gesloten ogen alsof hij in een trance was.

Geneviève verkende alle toonladders en krochten van haar longen, het wahwah-pedaal deed vrolijk mee en ene Sonny Boy Williamson keerde zich tevreden om in zijn graf bij zoveel fraais. “Escapade Blues” hield het midden tussen de jonge Supertramp en Rory Gallagher, ditmaal op de qua afmeting indrukwekkende chromatische harmonica. Ook “Harmony Grits” leek zo uit de Western “True Grit” weggelopen: een gritty bouillabaise op smaak gebracht door de harmonica-uithalen van onze sterspeelster. Daarin een melodische bassolo van de sacraal geconcentreerde Barry Mc Neese en de kristalheldere gitaar van Patrick De Schuyter met 2 verschillende harmonica’s in permanent pittige dialoog. Patrick is ook een sterke vocalist en in zijn heerlijke Franglais zong hij het kruidige “Bayou Baby”, de slotsong van het album. Om de eerste set af te sluiten neemt Geneviève haar didgeridoo in de aanslag in een welhaast heilige lokroep langs het onverstoorbaar verder kabbelende kanaal getiteld “Yidaki Blues”.

Na de obligate drank- en plaspauze is “Boogie” een recept à la Big Bill Broonzy gedijend op een gezapig weldadige bluesgitaar hét middel om iedereen van meet af aan weer bij de les te krijgen. “Going Down Slow” daalt samen met ons af op de tonen van de Resonator gitaar en slidegewijs wordt hier nog een zwierig “Rollin & Tumblin” tegenaan gesmeten.

“Poor Boy” bleek een rijkelijk beïnstrumenteerde ode aan de armtierigheid, grappig opgeluisterd door de lokroep van een sympathiek kermisfluitje dat echo’s aan Bonanza en jippiejayeahs deed opdoemen. “The Grind” deed Barry eer aan door in het vaarwater te gaan zitten van de grote Ry Cooder en in “Going Down” werd de boomhoge Freddie King gepast geëerd.

“Who’s been talking” was een stemmige dialoog tussen de harmonica in de rol van stoomboot en Patrick in vingervlugge overdrive. De Höhner Rocket harmonica werd bovengehaald in “Titan’s Blues” een catchy brok harmonicagrandeur die lyrisch en punchy ter ore kwam op de wijze van John Mayall (die helaas stopt met touren, op de gezegende leeftijd van 87 jaar). “15 Steps” was de afsluiter, een “mediaval blues” larmoyant getoeter in de vorm van een soort van folkloristisch hymne en een hart onder de riem van het door watersnood geteisterde Wallonië. Unieke sound, uniek concert, unieke muzikanten: een Geneviève Dartevelle in grote – en volstrekt unieke – doen ! Merci CRV